Na een goede vlucht vanuit Puerto Montt veilig geland in Punta Arenas. Daar voor een week een auto gehuurd en gelijk doorgereden naar Puerto Natales, de uitvalsbasis voor het nationale park, Torres del Paine. Na een dagje inventariseren wat en hoe en een bezoek aan de Milidon Cave in de buurt, zijn we er op vrijdagochtend naar toe gereden. Drie dagen was het park voor ons.
Op weg er naar toe kwamen we al van alles tegen: guanaco’s (familie van de lama), struisvogels en heel veel condors!!!! Daar begon het dus al mee. Bij binnenkomst in het park waren de torens zichtbaar en zagen er nogal duister uit. Ik raakte met een oudere engelse dame in gesprek (op de wc, waar anders) en zei dus dat ik vond dat ze er nogal duister uitzagen. Waarop zij, met opgestoken wijsvinger, de profetische woorden sprak: ‘But they are visible ...” En dat dat niet altijd het geval is, is gebleken. Meestal zijn ze namelijk in wolken gehuld.
Wij zijn, via diverse stops, naar de Salto Grande gereden. We zijn gestopt voor de flamingo’s, vossen en het uitzicht, dat na iedere bocht net even anders en mooier leek. De Salto Grande (waterval) was niet bijster spectaculair, maar van daaruit is er een wandeltocht te maken naar de Mirador (uitkijkpunt) del Cuernos (de horens, dus). Een van de weinige wandeltochten die de kinderen konden maken in het park, niet te lang en niet te moeilijk. Het was een mooie en leuke tocht, met schitterend uitzicht.
Aan het eind van de dag naar onze overnachtingsplek gereden. Er zijn maar een paar hotels en een paar refugio’s (zeg maar type berghut) in het hele park. Het principe van vraag en aanbod geldt hier heel sterk, alles is dus duur. Tot nu toe betaalden we voor internet, als we al moesten betalen, ongeveer 1 euro 50 voor een uur. In ons hotel was de prijs 8 euro voor 15 minuten, dus 32 euro voor een uur! Daar hebben we maar geen gebruik van gemaakt.
De volgende dag op weg naar de andere kant van het gebied: Lago Grey. Het stormde in het park, dat is nog iets waar Torres del Paine om bekend staat: de keiharde wind. Gevolg van de wind is dat er geen condor te zien is. Hij is namelijk niet gebouwd om met harde wind te vliegen, hij is te groot (zo’n
Lago Grey is een (hoe kan het anders) grijs gletsjermeer. Je kan er aan de oever wandelen en kijken naar de gletsjer in de verte. Dat hebben dus ’s ochtends gedaan, hoewel de harde wind het bijna onmogelijk maakte. ’s Middags hebben we een boottocht van 3 uur naar de gletsjer gemaakt. Mooi, mooi, mooi. Het meer is namelijk grijs, maar de gletsjer is allerlei kleuren blauw. Ondertussen drijven er ook afgebroken stukken blauw ijs in allerlei vormen aan de boot voorbij. Heel apart.
We waren net voor het donker terug, kinderen snel naar bed en wij nog even genieten van de volle maan (en onzichtbare torens).
Zondag iets minder harde wind en op weg naar Laguna Azul. Van daaruit heb je een goed uitzicht op de torens, als ze zichtbaar zijn tenminste. Op weg er naar toe waren ze dat en gelukkig zijn we gestopt voor een foto, want opeens, vijf minuten later waren ze verdwenen in de wolken en dat is zo gebleven. ’s Middags zijn we doorgereden naar ….. dat houden we nog even geheim, dat volgt in een ander verhaal.
Torres del Paine: een must see! Er zijn geen woorden die het juist beschrijven. Het is zo mooi. Het is adembenemend, uniek, ongenaakbaar, mysterieus, onherbergzaam, apart. Echt, echt geweldig. Hier zouden we graag langer blijven en wandeltochten van een dag maken. Het is jammer dat de kinderen voor de meeste tochten te klein zijn. Maar wij hebben elkaar beloofd om hier, met of zonder kinderen, in ieder geval terug te komen om ze te gaan maken.
Terug
