En daar zitten we nu … op Bali. Het laatste stukje van onze wereldreis. Waar we een geweldig jaar afsluiten. Alhoewel … nu we hier zitten, zeggen we er vlug achter ‘we hebben ook nog een paar dagen in Hongkong’. Maar toch … het voelt als afsluiten. We gaan nog maar extra genieten.
De eerste twee weken hebben we doorgebracht in het noorden van Bali: Bukti of Air Sanih. Een uurtje rechts van Lovina, althans met onze chauffeur, die de 40 km/uur als maximum heeft. We zaten in een prachtige, ruime villa, met grote tuin en zwembad. Vrij uitzicht op de zee, heerlijk. Daarbij waren er ook nog twee vrouwen die zorgden voor het ontbijt, de lunch, het avondeten en alles wat met het huis te maken had. En er was Toni, de grote vriend van Milan, verantwoordelijk voor de tuin en het zwembad. Totale ontspanning, dus.
We hebben supermooie dagtochten gemaakt, zijn naar de Gunung (berg) en Danau (meer) Batur geweest. Gunung Batur is na Gunung Agung de belangrijkste berg. Uiteraard hebben we ook de tempel van deze berg bezocht.
We zijn langs de hoogste berg geweest, de Gunung Agung op weg naar de moedertempel van Bali: Pura Besakih. Onze Lonely Planet had allerlei alarmerende verhalen over deze tempel geschreven (een ‘unholy experience’ noemen zij het). Gidsen die mensen (bleven) lastig vielen, verkopers waar je niet meer van af kwam, kortom het zou niet raar zijn als je deze tempel van je lijstje af zou halen. Wij zijn toch gegaan en het was prachtig. Het was heeeeeel rustig (lees: geen toeristen), de gidsen bleven je niet achtervolgen en ook de verkoopsters namen met een ‘nee’ genoegen. Om vervolgens gezellig naar de kinderen te informeren en over hun eigen kinderen begonnen te vertellen. Zonder verder nog hun waar aan te prijzen. De tempel ligt prachtig, is prachtig en was op het moment dat wij er waren heel sereen. Sorry Lonely Planet, wij vonden het een ‘holy experience’ en we zijn blij dat we er naar toe gegaan zijn.
We zijn naar de Pura Ponjok Batu geweest, een onbekende zeetempel bij onze villa in de buurt. Helemaal in tempelkleding werden we eerst besprenkeld met heilig water, kregen we rijst op ons voorhoofd en keel en vervolgens een hele uitgebreide uitleg over de tempel. Heel eenvoudig, maar heel leuk en leerzaam.
Uiteraard zijn we ook naar Lovina geweest, we zijn er uit eten geweest met Margreet (een studiegenootje van mij) en haar man. Leuk en gek is dat om mensen uit Nederland te spreken, het was net alsof je elkaar pas nog gezien had op de universiteit. We zijn nog een keer naar Lovina gegaan, dit keer om te zwemmen met dolfijnen. Er is een ‘resort’ met twee zwembaden met daarin vier dolfijnen, waar je, tegen betaling, mee kunt zwemmen. Dat was iets anders dan gedacht. De twee dolfijnen waar we mee gingen zwemmen waren erg druk. Het was ook al vier uur ’s middags dus ze waren al een tijdje bezig. Peter dus eerst maar het zwembad in, het bleek heel leuk te zijn, ondanks dat ze erg druk waren. Toen Kiki met Peter, beetje eng, maar ook nog lachen. Vervolgens Kiki eruit en Sanne erin en die vond het toch allemaal wel een beetje te druk. Peet en Sanne gingen terug naar de kant, maar waarschijnlijk vond 1 dolfijn dat niet zo gezellig en pakte Sanne bij haar been. De striemen stonden erin! En zelfs een beetje bloed waar waarschijnlijk een tandje in haar been was blijven haken. Tja, toen wou (durfde) niemand meer. Samen met de trainer zijn we toen naar het andere bad gegaan waar twee rustige dolfijnen waren. En samen met de trainer is Sanne toen als eerste weer het water in gesprongen. Als er eentje overloopt van moed dan is het Sanne wel, we vonden het zo goed van haar, zijn zo trots op haar!!! Uiteindelijk is iedereen bij de rustige dolfijn het bad ingegaan en hebben we de ‘stoute’ dolfijnen nog gegaaid. Het was, zeg maar, een aparte ervaring, die onze kinderen niet voor herhaling vatbaar vonden.
We zijn ook nog een dag naar de omgeving van de Gunung Bratan geweest. Hebben de Gitgit watervallen en de Pura Ulun Danu Bratan bezocht. De twee tempeltjes, gewijd aan de godin van het meer: Dewi Danu, die in het Bratanmeer liggen. En hebben de prachtige rijstterrassen rond Munduk en voorbij het Buyanmeer bewonderd.
En op onze een na laatste avond hebben de drie dochters van Ketut, onze chauffeur, een prachtig optreden ‘Balinees dansen’ gegeven. En ze waren echt goed! De meiden konden er niet over uit hoe ze alles (hoofd, handen, vingers) zo onafhankelijk van elkaar konden bewegen.
Terug
